Op de werf van het zelfde laken een broek: elektriciteit leggen, sanitaire buizen onder de grond stoppen en controleputjes metselen, schilderen van ramen en deuren, aardekluiten verplaatsen naar het bos en aarde wegvoeren met de kruiwagen,... Bij dit laatste hielpen enkele Rwandese kindjes graag mee! Schitterend om te zien hoe kinderen van hier echt beginnen los te komen.

Werkmateriaal zoals een kruiwagen, een jutezak en bakjes om zand te verslepen zijn voor hen droomspeelgoed om zich een middag volop te amuseren.

We beginnen nu ondertussen wel de realiteit onder ogen te zien dat het afwerken van de materniteit een utopie is! We blijven ons natuurlijk inzetten, maar we beseffen dat wij het inwijden van de materniteit niet zullen kunnen meemaken. De tijd is te kort. Jammer, maar helaas!

Na het werk gingen we de naburige dorpjes spotten. Jan-Felix, zijn zus en Charles (3 mensen van de werf) waren onze gids. In het begin vergezelden de ronddolende kinderen van de werf ons, maar na een tijdje moesten ze achterblijven. Het was voor de meesten van ons opnieuw een les in nederigheid: armtierige huisjes waar ze met meestal 10 mensen in wonen, joelende schoolmeisjes in blauwe kleedjes, massa bedelende handjes en geiten als favoriete huisdieren. We maakten een wandeling van ongeveer anderhalf uur door het glooiende landschap en op het einde kwam ons vertrouwde mini-busje ons oppikken.

's Avonds bleven sommigen thuis, anderen gingen inkopen doen in de supermarkt Matar, nog anderen gingen naar het cyber-café en sloten de avond af met een glaasje wijn in ons stamcafé Ibis. Gezelligheid troef!

Lieve kusjes uit Rwanda